Do praktyki pierwszych wieków chrześcijaństwa, kiedy osoby świeckie rozdawały Komunię św., Kościół powrócił po Soborze Watykańskim II.
Dokument Kongregacji Kultu Bożego, wprowadzający posługę nadzwyczajnych szafarzy Komunii św., uzasadnia to postanowienie "dobrem duchowym wiernych i prawdziwą koniecznością."
Nie ulega wątpliwości, iż zasadniczym dobrem duchowym wiernych jest częsta Komunia św., zwłaszcza zanoszona chorym do domów, a także w szpitalach i innych zakładach. W sposób zdecydowanie jasny i stanowczy domaga się od duszpasterzy zaspokojenia potrzeb chorych, rzymska instrukcja "Eucharisticum Mysterium" z 25 maja 1967 r., która stwierdza:
"Wypada, żeby ci, którzy doznają przeszkody w swym udziale w obrzędzie eucharystycznym wspólnoty, skwapliwie posilali się Eucharystią i w ten sposób czuli się również zjednoczeni z tą wspólnotą i wsparci miłością braci. Duszpasterze winni się starać, żeby często a nawet codziennie, dać możliwość przyjęcia Komunii św., zwłaszcza w okresie wielkanocnym, chorym i osobom w podeszłym wieku, choćby nie chorowali ciężko i nie zagrażało im niebezpieczeństwo śmierci, można to czynić o jakiejkolwiek godzinie"/n.40/
Inną potrzebą i koniecznością duszpasterską, jest pomoc w rozdzielaniu Komunii św., podczas Mszy św., zwłaszcza w niedzielę i święta, "gdy liczba wiernych przystępujących do Stołu Pańskiego jest wielka, przez co sprawowanie Mszy św., zbytnio by się przedłużyło", a także gdy brak zwyczajnych szafarzy (kapłana i diakona) oraz gdy spełnienie tej posługi "utrudnia im choroba, podeszły wiek lub duszpasterskie obowiązki."
Nadzwyczajni szafarze roznoszą Komunię św. do osób chorych i w podeszłym wieku, którzy pragną przyjąć Chrystusa Eucharystycznego, niejednokrotnie doznając ukojenia w swoim bólu i cierpieniu, czując się równocześnie zjednoczonymi z naszą wspólnotą parafialną.
Posługę Nadzwyczajnych Szafarzy Eucharystii w naszej parafii pełnią:
Stanisław Bednarz, Marek Lekki, Bartłomiej Medygrał i Andrzej Szostek